Mieczysław Stefko


Mieczysław Józef Stefko był znaczącą postacią w polskiej historii prawnej i wojskowej.

Urodził się 28 stycznia 1871 roku w Lubaczowie, miejscowości, która odegrała ważną rolę w jego wczesnym życiu. Jako prawnik, Stefko zdobył uznanie jako sędzia, pełniąc funkcje, które były nie tylko odpowiedzialne, ale i wpływowe w społeczeństwie.

Jego kariera nie ograniczała się jedynie do prawa, bowiem był także oficerem wojskowym, co podkreśla wieloaspektowość jego osobowości i zaangażowania w sprawy kraju. Zmarł 18 września 1949 roku we Wrocławiu, pozostawiając po sobie ślad w historii polskiego wymiaru sprawiedliwości i wojska.

Życiorys

Mieczysław Stefko urodził się 28 stycznia 1871 roku. Pochodził z rodziny o prawniczych tradycjach. Jego ojcem był Michał Stefko (1840-1916), który pełnił funkcję sędziego oraz prokuratora, a matką Kamila, córka znanego czeskiego profesora matematyki elementarnej na Uniwersytecie Lwowskim, Ignacego Lemocha. Mieczysław miał również starszego brata, Kamila, który w latach 1875-1966 został profesorem prawa.

W czasach zaboru austriackiego, w ramach autonomii galicyjskiej, rozpoczął działalność w służbie wymiaru sprawiedliwości Austro-Węgier. Jako auskultant Galicji Wschodniej, C. K. Sąd Obwodowy w Sanoku był jego pierwszym miejscem pracy, gdzie znajdował się do około 1894 roku. Warto zaznaczyć, że wówczas prezydentem tego sądu był jego ojciec. W czerwcu 1895 roku, decyzją prezydium apelacji lwowskiej, przeniesiono go do Lwowa, gdzie pracował w C. K. Sądzie Krajowym do około 1897 roku. W tejże instytucji odbył również urlop na naukę procedury cywilnej w Berlinie w 1896 roku.

Od września 1897 do około 1900 roku Mieczysław był adjunktem w C. K. Sądzie Powiatowym w Lubaczowie. Później, od około 1900 roku, pracował jako adjunkt w C. K. Wyższym Sądzie Krajowym i był przydzielony do tamtejszego prezydium. Od grudnia 1901 do około 1908 roku pełnił funkcję sekretarza sądowego. W latach 1908-1910 był radcą sądu krajowego extra statum w tym samym sądzie we Lwowie. Kolejno, jako radca sądu krajowego w prezydium C. K. Wyższego Sądu Krajowego, pracował tam od około 1910 do 1918 roku, a w 1905 roku został członkiem Lwowskiego Towarzystwa Prawniczego.

W końcówce 1891 roku, Mieczysław Stefko został mianowany porucznikiem w rezerwie w C. K. Armii, przydzielono go do 3 pułku kolejowego we Lwowie. Po pewnym czasie jego status zmieniał się w zależności od lokalizacji oraz struktury wojskowej, utrzymując łączność z C. K. Obrony Krajowej do 1918 roku. W czasie I wojny światowej awansował na stopień nadporucznika i do 1918 pozostawał w tej samej ewidencji. Służył jako oficer w pułku piechoty nr 2.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości, Mieczysław Stefko dołączył do Wojska Polskiego, gdzie 1 czerwca 1919 roku awansował na porucznika rezerwy piechoty. W latach 20. XX wieku, jako oficer rezerwowy, był przydzielony do 10 Pułku Piechoty w Łowiczu, a także brał udział w działaniach pospolitego ruszenia. W 1921 roku, zstępując na stanowisko sędziego Sądu Najwyższego, przeszł w szeregi II Rzeczypospolitej, gdzie wspierał funkcjonowanie systemu prawnego jako członek pierwszego komitetu redakcyjnego pisma „Nowy Proces Cywilny”. W 1945 roku osiedlił się w Krakowie, a po zakończeniu II wojny światowej przeszedł w stan spoczynku 31 sierpnia 1947 roku.

W dniu 9 lutego 1898 roku w Sanoku, Mieczysław poślubił Marię Antoninę Teklę, córkę prawnika Józefa Flakowicza. Ich życie ze sobą oraz działalność społeczna są przykładem zaangażowania w rozwój państwowości oraz praworządności w Polsce.

Odznaczenia

W historii Mieczysława Stefko zanotowano wiele znaczących odznaczeń, które świadczą o jego odwadze oraz zasługach w służbie wojskowej. Oto przegląd najważniejszych wyróżnień, które otrzymał:

  • Krzyż Kawalerski Orderu Franciszka Józefa, przyznany w 1914 roku,
  • Srebrny Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej z mieczami, nagroda ta została mu przyznana dwukrotnie przed rokiem 1918,
  • Brązowy Medal Zasługi Wojskowej na wstążce Krzyża Zasługi Wojskowej z mieczami, ten medal otrzymał przed rokiem 1916, a jego przyznanie miało miejsce przed 1918 rokiem,
  • Brązowy Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Sił Zbrojnych i Żandarmerii, przyznany około 1899 roku,
  • Medal Jubileuszowy Pamiątkowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych, także przyznany około 1899 roku,
  • Krzyż Jubileuszowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych, który otrzymał około 1909 roku,
  • Najwyższe pochwalne uznanie, przyznawane dwukrotnie – po raz pierwszy w październiku 1915 roku za wyśmienite usługi przed wrogiem, a po raz drugi w styczniu 1915 roku za odważne zachowanie oraz za wyśmienite usługi przed wrogiem.

Przypisy

  1. Teofil Lenartowicz: Ewa Sokołowska – pośmiertne wspomnienie. cowiemechanikolotnictwie.blogspot.com, 26.11.2015 r. [dostęp 17.06.2016 r.]
  2. Adam Redzik: „Nowy Proces Cywilny” – „Polski Proces Cywilny” (1933–1939). palestra.pl. [dostęp 04.05.2016 r.]
  3. Kalendarz Sądowy na Rok 1939. Warszawa: 1939, s. 104.
  4. Kalendarz Informator Sądowy na Rok 1938. Warszawa: 1938, s. 102.
  5. Kalendarz Informator Sądowy na Rok 1937. Warszawa: 1937, s. 74.
  6. Kalendarz Sądowy na Rok 1936. Warszawa: 1936, s. 70.
  7. Kalendarz Sądowy na Rok 1935. Warszawa: 1935, s. 70.
  8. Kalendarz Sądowy na Rok 1934. Warszawa: 1934, s. 54.
  9. Kalendarz Sądowy na Rok 1933. Warszawa: 1933, s. 56.
  10. Kalendarz Sądowy na Rok 1932. Warszawa: 1932, s. 57.
  11. Kalendarz Sądowy na Rok 1931. Warszawa: 1931, s. 48.
  12. Kalendarz Sądowy na Rok 1930. Warszawa: 1930, s. 69.
  13. Kalendarz Sądowy na Rok 1929. Warszawa: 1929, s. 91.
  14. Kalendarz Sądowy na Rok 1928. Warszawa: 1928, s. 54.
  15. Kalendarz Sądowy na Rok 1927. Warszawa: 1927, s. 128.
  16. Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. Nr 8, s. 136, 15.09.1947 r.
  17. Ruch służbowy. „Dziennik Urzędowy Ministerstwa Sprawiedliwości”. Nr 22, s. 381, 15.11.1921 r.
  18. Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1918. Wiedeń: 1918, s. 218.
  19. Amtlicher Theil. „Wiener Zeitung”. Nr 14, s. 3, 19.01.1917 r. (niem.).
  20. Amtlicher Theil. „Wiener Zeitung”. Nr 232, s. 2, 07.10.1915 r. (niem.).
  21. Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1918. Wiedeń: 1918, s. 184.
  22. Ranglisten der K. K. Landwehr und der K. K. Gendarmerie 1916. Wiedeń: 1916, s. 100.
  23. Co przynosi prasa prawnicza? Nowy Proces Cywilny. „Czasopismo Sędziowskie”. Nr 2, s. 76, 1933 r.
  24. Komitet redakcyjny. „Polski Proces Cywilny”. Nr 11, s. 319, 01.06.1934 r.

Pozostali ludzie w kategorii "Prawo i sprawiedliwość":

Henryk Cioch | Bartłomiej Chmielowiec | Stanisław Schaetzel (1856–1942)

Oceń: Mieczysław Stefko

Średnia ocena:4.89 Liczba ocen:7