Muzeum Kresów w Lubaczowie

Powstanie muzeum wiąże się z działalnością Włodzimierza Czerneckiego, pedagoga oraz zaangażowanego społecznika, który jeszcze przed II wojną światową rozpoczął gromadzenie różnorodnych eksponatów, z których część niestety została utracona w czasie wojny. Jego zaangażowanie doprowadziło do utworzenia w 1958 roku Społecznego Muzeum Regionalnego w gmachu miejscowego liceum. W 1961 roku zbiory przeniesiono do kamienicy przy ulicy Mickiewicza, a dalsze zawirowania organizacyjne przyczyniły się do przekazania placówki pod zarząd Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego w 1965 roku.

W 1967 roku muzeum zaczęło funkcjonować jako Muzeum Regionalne PTTK, a od 1981 roku stało się placówką państwową. W 1986 roku zbiory zostały przeniesione do zabytkowego spichlerza z XVIII wieku, a oficjalne otwarcie w nowej siedzibie miało miejsce we wrześniu 1987 roku.

W latach 1994–1998 muzeum objęło dodatkowo zabytkowy zespół zamkowo-parkowy, co znacząco wzbogaciło jego ofertę. W 1999 roku, placówka została przekazana samorządowi powiatu lubaczowskiego, a w 2004 roku zmieniła nazwę na Muzeum Kresów w Lubaczowie. W 2010 roku włączono w jej struktury zespół zabudowań cerkwi św. Paraskewy w Radrużu.

W chwili obecnej muzeum oferuje bogatą kolekcję wystaw stałych, w których znajdują się:

• zbiory historyczne, dotyczące dziejów miasta oraz regionu lubaczowskiego, sięgające nawet najdawniejszych czasów aż po koniec XX wieku (włącznie z wizytą Jana Pawła II w Lubaczowie w 1991 roku),
• ekspozycje etnograficzne, które prezentują kulturę ludową regionu, w tym rzemiosło oraz przedmioty codziennego użytku,
• kolekcje sztuki, obejmujące m.in. sarmackie malarstwo portretowe, kulturę kresową, jak i dzieła polskiej sztuki współczesnej, w tym prace takich twórców jak Maria Jarema czy Zdzisław Beksiński.

Muzeum jest czynne przez cały rok, z wyjątkiem poniedziałków, a wstęp do niego jest płatny. Jest to niezwykle ważny punkt na kulturalnej mapie regionu, a jego zbiory stanowią cenną część dziedzictwa kulturowego.